Julian Tuwim
„Błogosławiony ten, co nie mając nic do powiedzenia, nie obleka tego faktu w słowa”. „Cierpliwość – rozpacz pod maską cnoty”.
Przyszedł na świat w Łodzi w roku 1894. Studiował prawo i polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim, lecz studiów nie ukończył. Należy jednak zaznaczyć, że swe próby literackie podjął wcześniej, przełożył na przykład w wieku siedemnastu lat wiersze Leopolda Staffa – na esperanto (międzynarodowy język pomocniczy).
Natomiast jego debiut miał miejsce w roku 1913, utworem „Prośba”. Przełomowy był z kolei wiersz Tuwima zatytułowany „Wiosna”. Jednocześnie Tuwim podjął inicjatywę w innej dziedzinie powstał wtedy kabaret „Pod Picadorem” oraz słynna później grupa Skamander. Tuwim pisał oprócz tego teksty do kabaretów. Publikował też w „Wiadomościach Literackich”, ale i w „Cyruliku Warszawskim” oraz „Szpilkach”. Poezja Tuwima zrywała z obecnym w Młodej Polsce dekadentyzmem – stawiał raczej na witalność i radość bycia. Był też satyrykiem, co widać w utworach dla najmłodszych jak „Abecadło” i „Lokomotywa”. Po wybuchu II wojny Tuwim emigrował do Ameryki, tam też napisał swe słynne „Kwiaty polskie”, utwór nostalgiczny, wyrażający tęsknotę za ojczyzną.
Po wojnie wrócił do Polski. Miejscem jego pracy został Teatr Nowy. Podjął również pracę tłumacza, głównie przekładał dzieła twórców rosyjskich. Zmarł na atak serca w Zakopanem, 27 grudnia 1953 roku. Był zatem Tuwim poetą polskim wybitnym, sprawdził się jako pisarz, autor skeczy, piosenek i wodewili w czasie międzywojnia polskiego, ale i sprawnie przekładał poezję zagraniczną w latach późniejszych. Jako Żyd, bywało, że budził niechęć pewnych środowisk, a przynajmniej ich dość głęboką rezerwę. Tymczasem dowiódł swego zaangażowania w poezje wielbiącą kraj ojczysty. Trzeba tu wspomnieć pewien ważny epizod, otóż Julian Tuwim udzielał się aktywnie w czasie wojny polsko – bolszewickiej, będąc aktywnym działaczem w Biurze Prasowym Józefa Piłsudskiego.
