Jan Kiepura
Śpiewak był synem piekarza Franciszka oraz skrzypaczki Marii (z domu Neuman). Matka Kiepury pochodziła z żydowskiej rodziny. Za namową przyjaciół oraz Franciszka zdecydowała się przyjąć chrzest i wiarę katolicką, a następnie poślubić piekarza. Jan Kiepura przyszedł na świat w Sosnowcu 16 maja 1902 roku. Do końca 1908 roku rodzina mieszkała koło Częstochowy, gdzie ojciec prowadził piekarnię. Powrót do Sosnowca związany był z zakupem nowego lokum i przydomowej piekarni – nazwanej „Lech”. Od tego czasu Jan z młodszym bratem wychowywali się i dojrzewali w oparach kwaśnego, drożdżowego zaczynu na ciasto. Te zapachy odciskają piętno na układzie oddechowym pierworodnego. W ciągu całego życia Jan Kiepura poddał się kilku operacjom strun głosowych oraz gardła.
Śpiewak po zdaniu matury, za namową ojca, zapisuje się na Wydział Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Równocześnie z tym wydarzeniem, w tajemnicy, rozpoczyna naukę śpiewu solowego pod czujnym okiem profesora Wacława Brzezińskiego. Od wczesnych lat prezentował chętnie swój muzyczny talent zarówno w domu, jak i szkole. Równie szybko rozwinęły się w nim polityczne skłonności. W wieku 14 lat wstąpił do TOW (Tajnej Organizacji Wojskowej). Później podejmuje pracę jako członek Wolnej Szkoły Podchorążych. Po upływie trzech lat wstępuje do I Pułku Strzelców Bytomskich w Koniecpolu. Bierze czynny udział w I i II powstaniu śląskim.
Pierwszy występ w koncertowej hali kina „Sfinks” miał miejsce po trzech latach nauki wokalnej. Za sprawą rekomendacji prof. Brzezińskiego, Kiepura otrzymał rolę górala w operze „Halka” w chórze Emila Młynarskiego. Chęć zaprezentowania swojego głosu ponad chór kończy się wydaleniem z opery. W czasie pierwszych debiutów tenor zaniedbał studia prawnicze i został wykreślony z listy studentów. To poskutkowało konfliktem z ojcem. Dlatego po powrocie do Sosnowca zmuszony był zatrzymać się u kolegi. Pozornie niesprzyjające zdarzenia i powrót do rodzinnego miasta owocują niespodziewanym spotkaniem z prof. Ignacym Warmuthem. Dzięki temu Kiepura w 1925 roku otrzymał tytułową rolę w operze „Faust” Gounoda. Kilka dni później, dzięki tej samej arii wykonanej w Operze Poznańskiej, osiąga prawdziwy sukces. Wielki powrót do Opery Warszawskiej Emila Młynarskiego przynosi mu karierę solisty oraz występy w kolejnych operach, między innymi w: „Fauście”, „Strasznym Dworze” czy „Halce”. Rok później, w 1926 roku opuścił Polskę i zadebiutował na wiedeńskiej scenie w „Tosce” Pucciniego. To wydarzenie otworzyło bramy międzynarodowej kariery śpiewaka.
Lata 30. XX wieku to dla Jana Kiepury kolejny zwrot w karierze. Właśnie wtedy oddał się nowej pasji. Wraz z reżyserem Carmine Galonem nakręcił brytyjsko-niemiecki film „Neapol – śpiewające miasto”. Kolejne filmy m.in. : „Das Lied einer Nacht”, „Ich liebe alle Frauen” czy „Zauber der Bohème” potwierdziły zarówno jego talent muzyczny, jak i aktorski. Pod koniec lat 30. XX wieku podejmuje długoletnią współpracę z Metropolitan Opera w Nowym Jorku. Próby do opery „Carmen” Bizeta w 1966 roku przerwane zostają przez nagłą śmierć artysty. Chcąc spełnić życzenie Kiepury, jego ciało zostało przewiezione do Polski i pochowane w Warszawie. Najsłynniejsze piosenki Jana Kiepury to z pewnością „Brunetki, blondynki”, „Usta milczą, dusza śpiewa”.
